عکس بالا نشان دهنده یک پایه اتصال دهنده یا براکت است که در توسط مرکز توسعه و مهندسی تحقیقات هوایی و موشکی ارتش ایالات متحده (AMRDEC) با پرینتر سه بعدی فلزات ساخته شد تا جایگزینی براکتی با شکل معمولی تر شود. این براکت از جنس تیتانیومی است و با فرآیند SLM ساخته شده است. این قطعه دارای نکات ظریفی در مورد ساخت افزایشی است که در موارد زیر توضیح داده می شود:
براکت ها قطعات را در اطراف ما کنار هم نگه می دارند و تا حد زیادی استحکام، انعطاف پذیری و یکپارچگی آن سازه ها را تعیین می کنند. در گذشته، مهندسان ابزاری برای بهینهسازی فرمهای هندسی براکتها برای عملکرد دقیق مورد نظرشان نداشتند. حتی اگر میتوانستند، ابزاری برای ساخت آن فرمها نداشتند. اما امروز با پرینتر سه بعدی و طراحی زایان یا مولد هردو را دارند.
در صنایع و کاربردهای مختلف، براکتها بهتر ما را قادر میسازد تا نحوه قرارگیری مجموعهها، محفظهها را بهبود بخشیم.
این براکت خاص به خوبی نشان می دهد که یک فرم بهینه شده چقدر عجیب است. شرکت علوم مواد با این روش موفق شد بطور همزمان دو هدف ارتش یعنی جرم کم و سختی بالا را برآورده کند. همانطور که استفاده از ساخت افزودنی رایج تر می شود، باید انتظار داشته باشیم که اشیا ساخته شده روز بروز به سمت عجیب و غریب تر شدن بروند.
ساپورت ها نه تنها از نظر مقدار مواد مورد استفاده (موادی که سپس تبدیل به ضایعات می شود) بلکه از نظر مقدار زمانی که مهندسین برای طراحی این تکیه گاه ها صرف می کنند نیز قابل توجه هستند. به گفته دیکمن، چالشهای طراحی براکت تیتانیوم بهینهشده شامل زاویهدار کردن ساپورت ها برای جلوگیری از تلاقی با سایر بخشهای هندسه سازه و در دسترس ساختن آنها برای جداکردن راحت تر است. همچنین تقسیم ساپورت ها به گروههای جداگانه، برای کمک به جداکردن ساده تر بود. . اما زمان صرف شده برای توسعه ساپورت های موثر ارزشش را داشت، به دلیلی که در نکته بعدی وجود دارد.
ملاحظات در مورد ساخت افزودنی شامل عواملی همچون مواد، پارامترهای ماشین و ساختارهای ساپورت ها هنوز هم زیاد است. اما اینبار ثابت شد که تا زمانی که میزکار پرینتر ظرفیت داشته باشد می توان روی آن قطعه چیدمان کرد. بعنوان مثال ساخت ۴ براکت مذکور روی یک میز به سادگی ساخت یک براکت بود.