با فرض اینکه قبلاً اقدامات احتیاطی لازم را انجام داده اید تا بتوانید با خیال راحت قطعاتی را که به صورت افزودنی از پودر فلزی پرینت شده اند را از دستگاه خارج کنید، احتمالاً سؤال بعدی شما این است: بهترین روش برای از بین بردن ساپورت فلزی آنها چیست؟ برای قطعاتی که در سیستم‌های بستر پودری مبتنی بر لیزر SLM تولید می‌شوند، این ساپورت ها از همان موادی هستند که قطعه با آن ساخته شده است، خواه آلیاژ تیتانیوم مانند Ti-6Al-4V (Ti64) یا آلیاژ نیکل کروم مانند Inconel 718 باشد. .
منطق ممکن است حکم کند که از همان پارامترها و سرعت‌هایی استفاده کنید که برای ماشینکاری هر قطعه دیگری که با این مواد ساخته شده اند بکار می برید. اما به دو دلیل مهم نمی توان این کار را انجام داد.
۱-در ماشینکاری، براده برداری بروی ماده ای که شما از خواص آن مطلع هستید را ماشینکاری می کنید و شکل مورد نظر خود را از آن ایجاد می کنید. در تولید افزودنی، برعکس است: شما شکل مورد نظر خود را می سازید و سپس مواد را عملیات حرارتی، پیرسختی و آنیل می کنید تا خواص مورد نظر خود را بدست آورید. بنابراین بسته به عملیات حرارتی که بعد از فرآیند ساخت انجام می شود (یا فقدان آن)، ریزساختار یک قطعه افزودنی متفاوت خواهد بود. به طور خلاصه، هنگام جدا کردن سازه های نگهدارنده فلزی از یک قطعه ساخته شده با پرینت سه بعدی، دقیقاً نمی دانید چه ماده ای را ماشینکاری می کنید.
۲-ساپورت ها اغلب توخالی هستند، به این معنی که شما به طور مداوم فلز را در حین براده برداری، ماشینکاری نمی کنید. بیشتر ساپورت ها به طور کامل متراکم نیستند، به خصوص در جهت ساخت. از آنجایی که تکیه‌گاه‌ها از قسمت انتهایی جدا می‌شوند، به نظر می‌رسد متراکم کردن کامل آنها غیرضروری باشد، بنابراین الگوریتم‌های برنامه‌ریزی بگونه ای است که باعث صرفه‌جویی در مواد و کاهش زمان ساخت می‌شوند.
به طور خلاصه، ماشینکاری برای از بین بردن ساپورت ها یک چالش برای تولید مواد افزودنی است. در حالی که اکثر محققان بر روی دستیابی به درک بهتری از خود فرآیند تولید افزودنی تمرکز کرده‌اند، تعداد کمی از آنها زمان و انرژی لازم را صرف درک آنچه برای حذف ساپورت ها و تکمیل قطعات تولید شده با افزودنی به طور کارآمد و مؤثر لازم است، صرف کرده‌اند.
